Hızır’a yoldaş eyler seni oruç

Oruç, ötelerden bir Hızır dokunuşudur sana. Mûsa gibi, Hızır’ın yanında yürüyorsun artık. Zorlu bir yoldaşlık bekliyor seni. Hikmetini hemen anlayamayacağın işler geldi başına.
Birlikte geçtiniz nehrin öte yakasina. Seni huzur yakasina taşıyan gemini deldi oruç. Aç bıraktı. Susuz bıraktı. Şehvetin helalini bile elinden aldı. Çarelerini tüketti. Bozuldu huzurun. “Neden bu kötülük?” diye isyan ediyorsun belki. İşte “bilmediğini bildiriyor” sana Kerim olan Rabbin. [Alak, 5] Bilmiyorsun ki, “kendini kendine yeter görür ve azar insan.” [Alak, 6-7] “Ben bana yeterim” dediğinde başlar uçurumun senin.

Oruçlusun şimdi; kendine yetmez olduğunun farkında değil misin? Doyuramıyorsun kendini. Elin yetişmiyor ellerine. Hep tok kalırsan, fark edemezsin muhtaçlığını. Yeter görürsen kendini kendine, büyükleneceksin.. Azıtırsın, kendi kendine aldanırsın. Kendi gerçekliğini unutup büyükleneceksin. Her şeye kadir sanacaksın kendini. Her şeyin sahibi bileceksin kendini. Bu renkli rüyaya aldanıp uykuda kalacaksın. Zalim bir kral gibi gelip sana el koyar kibrin. Seni senden alır, kandırır sahte kudretine.

Şimdi aç bıraktı seni Hızır orucu. Deldi tokluğunu. Yıktı kendini kendine yeter sanışlarını. Bak, işte, hiçbir köşede sana el uzatacak yok. Hiç kimse seni doyuramıyor. Hiçbir şey sana tokluk sunamıyor. Gördün gerçeği. Anladın ki sana ait değil elinde olanlar. Gördün ki, parasını vermekle, bedelini ödemekle senin olmuyor servetin. Su senin değil, dudak senin değil. Sen sahip değilsin, sahip olunansın. Mâlik değil mülksün. Acizsin sen; Rabbindir Kadir olan. Fakirsin sen, Rabbindir Rahîm.

Dediğince Hızır’ın Mûsa’ya: “O [beden] gemi[si] var ya, fukaranın malıdır. Ben onda bir kusur meydana getirmek istedim. Çünkü o fukarayı, rastladığı her sağlam beden gemisine zorla el koyan bir [kibir] kralı kovalıyordu.” [Kasas,79]

Sen de Mûsa’nın sözünü koy ağzına şimdi: “İnşaallah, beni sabırlı bulacaksın, hiçbir konuda sana karşı gelmeyeceğim.” [Kasas, 69]

Senai Demirci