Kıyamete Bugün Şahit Olmak

Fatmanur – Katıldığım bir müzakerede özellikle Mekke döneminde nüzul eden surelerdeki kıyamet tasvirlerinden, yeryüzünde iman eden eden tek bir insan dahi kalmadığında kainatın yaratılışının devam etmesinin anlamsız olacağından bahsedilmişti. Şu mealde hadisler de var, duymuşsunuzdur:

“Kıyamet, Allah Allah diyen bir kimsenin üzerine kopmayacaktır.”

Bu konuya kendi nefsimde nasıl şahit olurum diye düşündüğümde şöyle bir sonuca ulaşıyorum:

Ben kendime, eşyaya, olaylara imanî bir gözle bakmadığım anlarda kıyametin bir nümunesini daha bu dünyadayken yaşıyorum. Bu nazarla kıyamet tasvirlerinin geçtiği kısa surelere kabaca baktım, bir kaç örnek:

Mürselat Suresi:

7. BAKIN, bekleyip görün denilen her şey mutlaka gerçekleşecektir.

8. Yıldızlar söndüğü zaman [gerçekleşecek,]

9. ve gök parçalandığı zaman,

10. ve dağlar toz gibi ufalandığı zaman,

Gaşiye Suresi:

1. KÂBUS Gibi Çöken’den haberin var mı?

2. Bazı yüzler o Gün yere bakacak,

3. [günahın yükü altında] bitkin düşmüş, [korku ile] sarsılmış,

4. kızgın bir ateşe girmek

5. ve kaynar bir pınardan tatmak üzere.

6. Hiçbir yiyecekleri yok kuru dikenlerin acılığından başka,

7. ne bir güç veren ne de açlığı gideren (dikenlerin).

İnfitâr Suresi:

1. GÖKYÜZÜ parçalanıp yarıldığında,

2. ve yıldızlar dağılıp savrulduğunda,

3. denizler kabarıp taştığında,

4. ve kabirler alt-üst olduğunda,

5. her insan, [sonunda,] ilerisi için ne hazırladığını ve [bu dünyada] ne bıraktığını anlayacaktır.

Evet gerçekten şahidim ki mana-i harfiyle bakmadığımda yıldızlar başıboş ateş toplarına dönüyor, susuyor, sönüyor, gök benim nazarımda anlamsız bir boşluk olup parçalanıyor, dağlar ve denizler tüm ihtişamını yitiriyor, ruhsuz cenazelere dönüşüyorlar.

Kâbus gibi çökenden ve kuru dikenlerin acılığından da haberim var desem çok mu iddialı olur? Bende uçamadığı için ters dönmüş bir arının durumuna dahi tahammül edemeyen yoğunlukta bir şefkat var, her bir şeyi tasarrufu altında bulunduran merhameti mutlak, kudreti mutlak, hikmeti mutlak Yaratıcının ve ahiretin varlığını unuttuğumda ve bu dünyayı elimdeki tek gerçek olarak görme gafletine düştüğümde içinde yaşadığım âlemin kabustan farkı kalır mı?

Yine eğer mana-i ismiyle bakarsam bu dünyada lezzet zannettiğim şeylerin kuru dikenden ne farkı kalır? Her lezzetin bitişi ya da biteceği düşüncesi diken gibi hatta daha fazla acıtıyor.

“Fakat ne çare ki hiçbir tarafa kaçılmaz. Garâibden olarak o şimendiferin iki tarafında pek câzibedar çiçekler, leziz meyveler görünüyordu. Ben de akılsız acemiler gibi onlara bakıp elimi uzattım, o çiçekleri koparmak, o meyveleri almak için çalıştım. Fakat o çiçekler ve meyveler, dikenli mikenli; mülâkâtında elime batıyor, kanatıyor, şimendiferin gitmesiyle müfârakatından elimi parçalıyorlar, bana pek pahalı düşüyorlardı.” 23. Söz’den

Mehmet Ali – ​3. Söz’de Üstad, iki kişinin karşılaştırmasını yaparken şöyle bir​ şey diyor:

“Evet, tam münevveru’l-kalb bir âbidi, küre-i arz bomba olup patlasa, ihtimaldir ki, onu korkutmaz. Belki, harika bir kudret-i Samedâniyeyi lezzetli bir hayretle seyredecek.”

Demek, birşeyin kıyamet olup olmaması insanın görüşüne bağlı. Her şey göreceli yani…

Allah diyen yani kainata mü’minane bakan bir göz için bu dünyanın sonu gelse, o ona kıyamet demeyecek; oturup maşallah, barekallah diye bir gösteri seyredecek. Bu yüzden, müminin başına “kıyamet” kopmaz elbet….

Ali – Ne hoş, ne fıtri bir sohbet bunlar. “İşte Kur’an böyle okunmalı” dedim, elhamdülillah. Böyle bir okuma ile Kur’an Ezeli Rehberimiz olur. Değilse, beni korkutup teslim olmaya zorlayan bir “güç gösterisi”ne döndürmemek lazım Kur’an’ı.

Abdullah Berâ – İsmet Özel’in şu satırlarını yeniden hatırlamanın tam yeri galiba: